Αν Αύριο Κανείς Δεν Πήγαινε στη Δουλειά

Spread the love

Πώς θα άλλαζε ο κόσμος μέσα σε λίγες ώρες

Φαντάσου να ξυπνάς αύριο το πρωί και ολόκληρος ο κόσμος να έχει σταματήσει. Κανείς — κυριολεκτικά κανείς — δεν πηγαίνει στη δουλειά. Όχι από απεργία, όχι από διαμαρτυρία. Απλώς… σταματά. Όλοι μένουν σπίτι, σιωπηλοί, σαν κάτι βαθύτερο να τους έχει αποσυνδέσει από τη ρουτίνα.

Αυτό το υποθετικό σενάριο μοιάζει βγαλμένο από δυστοπικό μυθιστόρημα, όμως αν το σκεφτεί κανείς ψύχραιμα, δείχνει πόσο εύθραυστο είναι το σύστημα πάνω στο οποίο βασίζουμε την καθημερινότητά μας.

1. Οι πρώτες 24 ώρες – το σοκ της παύσης

Μέσα στις πρώτες ώρες, η αλυσίδα των λειτουργιών που κρατά ζωντανές τις πόλεις θα έσπαζε.

Νοσοκομεία: Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες – όλοι λείπουν. Τα επείγοντα μένουν χωρίς προσωπικό. Ασθενείς περιμένουν βοήθεια που δεν έρχεται.
Συγκοινωνίες: Τρένα ακινητοποιημένα, λεωφορεία σταθμευμένα, αεροπλάνα στα αεροδρόμια. Οι πόλεις σιωπούν, χωρίς κίνηση, χωρίς μεταφορά.
Καταστήματα: Κανένα σούπερ μάρκετ, φούρνος ή φαρμακείο δεν ανοίγει. Τα ράφια μένουν κλειδωμένα πίσω από γυαλί.
Ενέργεια & Νερό: Αν οι τεχνικοί δεν πάνε στους σταθμούς, οι πόλεις αρχίζουν να βυθίζονται στο σκοτάδι. Το νερό παύει να τρέχει στα σπίτια.

Στην αρχή, ο κόσμος ίσως δεν καταλαβαίνει τη σοβαρότητα. Κάποιοι πιστεύουν ότι πρόκειται για βλάβη ή απεργία. Μα σύντομα το νιώθουν: ο κόσμος που γνώριζαν σταμάτησε να λειτουργεί.

2. Οι επόμενες μέρες – το χάος της εξάρτησης

Μέσα σε 2-3 ημέρες, το σοκ μετατρέπεται σε φόβο.

Τα αποθέματα τροφίμων τελειώνουν. Οι άνθρωποι ψάχνουν τρόπους να μαγειρέψουν χωρίς ρεύμα ή να προμηθευτούν νερό.
Οι φαρμακαποθήκες μένουν κλειστές. Χρόνιοι ασθενείς κινδυνεύουν.
Η αστυνομία και η πυροσβεστική δεν λειτουργούν. Οι πρώτες λεηλασίες ξεσπούν, κυρίως για βασικά αγαθά.
Οι οικονομικές αγορές καταρρέουν μέσα σε ώρες. Οι τραπεζικοί servers λειτουργούν αυτόματα, αλλά χωρίς ανθρώπινη εποπτεία αρχίζουν τα σφάλματα.
Η πληροφόρηση διαλύεται. Τα ΜΜΕ παύουν να εκπέμπουν κανονικά. Οι άνθρωποι βασίζονται σε φήμες και κοινωνικά δίκτυα που σύντομα γεμίζουν πανικό.

Μέσα σε μια εβδομάδα, η σύγχρονη κοινωνία – αυτό το τεράστιο, εύρυθμο ρολόι που κινείται αδιάκοπα – καταρρέει από μέσα της. Γιατί ποτέ δεν ήταν αυτόματο· ήταν ανθρώπινο. Και τώρα λείπει ο άνθρωπος.

3. Οι εβδομάδες που ακολουθούν – η επιστροφή στην αυτάρκεια

Αν η «παύση της εργασίας» συνεχιζόταν, κάτι νέο θα άρχιζε να αναδύεται από το χάος.
Μικρές κοινότητες θα σχηματίζονταν. Άνθρωποι που κάποτε δεν μιλούσαν μεταξύ τους θα μάθαιναν να συνεργάζονται για να επιβιώσουν.
Οι ταμπέλες “εργασία” και “επάγγελμα” θα έχαναν το νόημά τους. Αντί για τίτλους, οι άνθρωποι θα αποκτούσαν ρόλους: κάποιος θα φρόντιζε για το νερό, άλλος για την τροφή, κάποιος για την υγεία.

Θα ξεκινούσε μια επανεκκίνηση της κοινωνίας, όχι με τεχνολογία ή χρήμα, αλλά με ανθρώπινη δημιουργικότητα.
Ίσως τότε να βλέπαμε μια νέα μορφή οργάνωσης – χωρίς εργοδότες, χωρίς ιεραρχίες, αλλά και χωρίς την ασφάλεια που κάποτε θεωρούσαμε δεδομένη.

4. Η μεγάλη ειρωνεία

Το πιο παράδοξο είναι ότι αυτή η μαζική παύση θα αποκάλυπτε κάτι βαθιά ανθρώπινο:
ότι πίσω από κάθε βάρδια, κάθε εταιρεία, κάθε «μηχανή» της οικονομίας, υπάρχει κάποιος που απλώς θέλει να ζει. Όχι να παράγει. Όχι να αποδίδει. Να ζει.

Και ίσως — μόνο ίσως — όταν όλα κατέρρεαν, οι άνθρωποι να θυμόντουσαν γιατί άρχισαν να δουλεύουν εξ αρχής: όχι για να συντηρούν ένα σύστημα, αλλά για να δημιουργούν, να προσφέρουν, να επικοινωνούν.